Tahinli çörek yemeyi çok seviyorum. Bana seni hatırlatıyor. Başladığı bir yer var, ama göstermelik. Oradan başlıyorsun yemeye sonra tuttuğun yer elinde kalıyor. Ya da durum sadece bende böyle… Lanet olsun bende her şey böyle! Tahinli çörek, kapı kolu, maket parçası, hayat…
Başladığını ve hep tek yönde ilerlediğini anlatıyorlar ya bize. Bir doğuyoruz, bir de ölüyoruz ya hani, o yalan işte. Gerçekten kaç kere ölüp ölüp doğuyoruz? Deyim gereği değil, kurtlar kemirmiyor mu beynimizi? Uçurumun kenarında hissetmiyor muyuz kendimizi? Bıçak kemiğe hiç dayanmıyor mu? Ya da evet durum sadece bende böyle… Size konulan bütün teşhisler strese bağlı değil mi yoksa? Yani bütün vücudunuz isyan etmedi mi hiç suskunluğuna? Yanında biri olduğunda bile, yalnız olmanın anlamına uzaksınız demek ki. Değerini bilin.
Lanet olsun ki değer anlayışı farklı bir tipim. Lanet olsun ki anlayışıma yakın bir anlayış hiç görmedim. Kıvrıla kıvrıla kendimi kendime hapsettim. Bir gün çözülebilmem içinse benim gibi birinin elinde kalmam gerekiyor. Lanet olsun ben bir tahinli çöreğim!
Ç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.