14 Ocak 2011 Cuma

Kelebek...

Hiç neden yoktu ortada!  Hiçbir neden yoktu mutlu olmak için. Sadece o şarkılar vardı seni tanıdığımda. O şarkıya bile bir anlam yükleneceğini bilemezdim zamanla. Sen geldin, o gitti, ben bittim.
Her şey güzel miydi? Hayır sanmıyorum. Ben, güzel olduğunu herkese kanıtlamaya çalışıyordum sadece. Ama gördüm ki inanan sadece ben olmuşum. Ben çirkindim hiç bi şey olmasa da. Kendimi kaybetmiştim, canım yanıyordu. Kıyafetlerimi özlüyordum, saçlarım isyan ediyordu. Soğuk bir yudum biranın hayali içimi kavuruyordu. Erkenden uyuyordum, bilmiyorsun. Uyanınca benim için hayat bitiyordu. Bir de o acı hediyelerin vardı. Hayatım boyunca asla unutamayacaklarım! Hala bi ateş yayılıyor yüzümde, elinin son sürat dokunduğu yerlere. Her şey tamam da nasıl kıydın bana? Hiç için acımadı mı benden sonrakilerin hayalini kurdurduğunda? Ya da hiç utanmadın mı affedince ben aldattığında?
Ben hep ağladım, bilmedin, görmedin, istemedin. Ben yandım! Sevginle değil… Ben gittim, bunu benden çok sen istedin… Ben tükendim, artık korkağın tekiyim. Artık uyumuyorum. İtiraf edeyim mutlu değilim… Ama saçlarımı savurarak gezebiliyorum, cadalozlar gibiyim! Pantolonlarım, mini eteklerim… Üstelik durup dururken, azar işitmiyorum. Tekme yemek tarzım değil artık biliyorsun. Ben yokken, hangi p.çi sahiplendiğini bilmiyorum… Gülüp geçiyorum! Sayende kaybettiklerimi, geri istiyorum!
Hadi gel bak bakalım. Bulabilecek misin bi zamanlar çok sevdiğin kadını? Yoksa onu öldürdün de, kuklasını mıydı sakladın? Yazık.. O kuklayı kendine getirmeye çalışırken kaç kişi yüreğini verdi… Sen öldürürken hiç bi şey kaybetmedin ki! Ve şimdi azcık yerine geldi ruhum, canım. Nefes almayı hatırlar gibiyim. Kaybedemem kendimi bir kez daha o karanlıkta. Boğulamam kapattığın hücrelerde. Ben artık ben olmalıyım! Bırak beni artık özgürce uçayım…